Niemandsland
Enige tijd geleden begon ik aan een solo-onderzoeksexpeditie naar de Zuidpool.
Het heeft even geduurd om mijn ervaringen en veldnotities op een rijtje te krijgen.
Ik leg mijn verslag nu aan jou voor met één vraag:
Wat denk jij dat ik ben tegengekomen?
Enige tijd geleden begon ik aan een solo-onderzoeksexpeditie naar de Zuidpool.
Het heeft even geduurd om mijn ervaringen en veldnotities op een rijtje te krijgen.
Ik leg mijn verslag nu aan jou voor met één vraag:
Wat denk jij dat ik ben tegengekomen?
Enige tijd geleden begon ik aan een solo-onderzoeksexpeditie naar de Zuidpool.
Het heeft even geduurd om mijn ervaringen en veldnotities op een rijtje te krijgen.
Ik leg mijn verslag nu aan jou voor met één vraag:
Wat denk jij dat ik ben tegengekomen?
She took off her shoes and ran through the surf.
I had always disliked the beach, but then again,
I had never walked on it with her before.​
"Was she a good friend?"
I had never considered that I might not have the right to be sad.
We cycled together to the orchestra.
She with a cello, and I with a violin on my back. I had bought a brooch and attached it to the case. We had a discussion about whether the pin was supposed to represent a cello or a violin. I thought it was a violin, but as usual, she convinced me with strong arguments that she was right.The instrument didn't have a chin rest and did have a strange piece at the bottom.
I am grateful that I didn’t have internet in the days that followed.
When I returned to the Netherlands, it felt as though my grief had been taken away from me. While I was still struggling to come to terms with it, the rest of the country had already inscribed July 17, 2014, into the history books.
​
To me, she was just away on vacation. Little by little, her death began to feel real. Yet, in my heart, she remains as though she is still here.​
Memory doesn’t always arrive in words. Sometimes, it returns as image, gesture, or echo. Thank you for reading.