Frippery presenteert: Het Menselijk Lichaam, geïllustreerd
- Charlotte de Vries
- 1 jul
- 2 minuten om te lezen
Of: de ongemakkelijke kunst van mensen tekenen
Dames en heren, zet u schrap voor mijn juni-uitdaging:
een geïllustreerde mens!
Hij is er echt! Achter de waaier… of de plant… Of nee, toch te verlegen.
Misschien had je het al door, maar bij dezen mijn bekentenis: ik houd niet van mensen tekenen.
Niet omdat ik mensen niet interessant vind - integendeel.
De werking en verscheidenheid van lichamen fascineren me.
En ik leef van menselijke nieuwsgierigheid, letterlijk.
Maar ze tékenen?
Daar blokkeer ik. Iedereen weet namelijk hoe een mens er ongeveer uit moet zien. En dus moet het kloppen. Herkenbaar zijn.
Daarom daagde ik mezelf deze maand een uit om "de menselijke vorm" te vinden,
maar dan op míjn manier.
Spoorzoeken
Als een detective, zocht ik naar mensen in wat ze achterlaten: - Een voetafdruk. - Een bananenschil. - Lippenstift op een glas. - Afgetrapte schoenen. - En jawel, haren in het doucheputje.
Misschien kan ik mensen vinden in hun afwezigheid.
Wat ik wél graag teken
Dus, wat teken ik wél graag?
De laatste tijd, gestileerde landschappen: heuvels en schaduwen. Maar kijk goed - die heuvels kunnen ook schouders, heupen of borsten zijn. Een nieuwe manier van kijken naar een lichaam.
Ik houd ook van museumartifacten.
Als ze uit steen gehouwen zijn, wordt een lichaamsdeel "gewoon" een vorm. Makkelijker om te zien en te tekenen!
En: niet perfect.
Misschien is het niet de vorm, maar de fragmentatie dat het makkelijker maakt.
Hapklare Brokken
Dus als ik dan toch een mens teken, kan ik het best klein beginnen. Ik deel hem op in kleine stukken. Een mond, midden in een gedachte. Een oor, half luisterend. Een oog, terugkijkend.
Beetje bij beetje bouw ik mijn eigen persoon.
Houd je ogen open voor het volgende hoofdstuk: het creëren van leven!
Opmerkingen